Het is toch anders dan een vakantie...

We zijn het punt voorbij dat onze reis hetzelfde voelt als een vakantie.
De aanleiding voor de reis was natuurlijk al anders dan bij een vakantie, maar is het dan een sabbatical en wat is dat precies? Grappig dat sommige bedrijven hun managers op sabbatical sturen zodat ze ook eens een keer wat anders leren uit het leven dan alleen met de oogkleppen van hun drukke werk op...en zo ervaren wij het nu ook.
Onze aanpak om zonder plan te gaan reizen draagt hier ook aan bij: als we het ergens fijn vinden, blijven we langer, nemen we alle tijd om ons onder te dompelen in het lokale leven, hebben we veel tijd om te lezen, na te denken en met elkaar en met anderen te praten. Op vakantie ben je vaak een programma aan het maken en dingen aan het doen om veel uit je kostbare tijd te halen. Maar nu ervaren we dat we andere dingen meemaken en leren. De lokale pensions helpen hier ook bij. Er zijn praktisch geen restaurants hier, dus de enige manier om een pension te boeken is met diner erbij. Je zit dan vaak met andere toeristen en de familie die voor je kookt aan tafel. Zo ontmoet je vanzelf heel veel mensen uit verschillende culturen en heb je soms interessante gesprekken.
Het reizen zonder plan werkt andersom overigens ook goed: als het ergens niet goed voelt, kunnen we gewoon weer gaan en zijn we niet gebonden aan een programma. Helaas hebben we dat recent ook meegemaakt.
Nuku Hiva, het eiland waar we vorige week waren, zal voor ons altijd een nare bijsmaak houden. Het is een prachtig eiland, heel ruig, groen en bergachtig. Heel anders dan de typische tropische pacific islands. We hebben er mooie wandelingen gemaakt, paardgereden en bijzondere archeologische sites bezocht. Er wonen maar 2700 mensen en er gebeurt nooit wat, tot vorige week...Echt een bizar verhaal wat we met jullie willen delen omdat het ons bezighoudt, ondanks dat we weten dat het jullie wellicht verontrust, maar dat is niet nodig, daar kom ik zo op terug.
Het verhaal: tijdens een excursie met gids ontmoetten wij al wandelend een Duits stel. Twee dagen later ontmoetten we de Duitse vrouw weer in het dorp. Ze klampte ons aan en vroeg of we met de politie wilden praten. Ze herkende ons van de wandeling en haar vriend was vermist sinds die dag nadat hij met een lokaal iemand op geiten was gaan jagen in de vallei. De dagen erna kwamen er 20 politiemensen uit Tahiti en werd er iedere dag gezocht in de vallei. Zowel de lokale man als de Duitser zijn nog steeds vermist, inmiddels een week. In de lokale media wordt gespeculeerd over een moord en daar lijken bewijzen voor te zijn. Het hele dorp/eiland is in shock. Iedereen kent de vermoedelijke dader. Iedereen heeft het erover. Wij kunnen het nog steeds niet bevatten. Het is een verhaal uit horrorboeken of films. En nu waren we er ineens dichtbij. We zijn de laatsten die de Duitse man gezien hebben. De lokale man hebben we overigens niet gezien.
We hebben haar al onze mogelijke hulp aangeboden, ook al konden wij natuurlijk bijna niets doen, maar zij wilde dat niet. Ze had genoeg mensen om zich heen en wilde dat wij doorgingen met onze reis. Omdat we er op Nuku Hiva iedere dag mee geconfronteerd werden zijn we vervolgens zo snel mogelijk terug gegaan naar Tahiti. Nu we hier zijn, voelt dat als een opluchting en kunnen we het achter ons laten ondanks dat het iedere dag voorpagina nieuws is in de lokale krant. Het nieuws heeft Duitsland inmiddels bereikt, dus misschien Nederland straks ook.
Waarom jullie je toch geen zorgen moeten maken? Het is zo'n bizar verhaal, dit gebeurt bijna nooit (alleen in films) en het kan overal gebeuren, ook thuis. Op dit soort dingen kun je je leven niet aanpassen. We waren al voorzichtig en zijn uiteraard extra op onze hoede nu. Er is hier echt weinig criminaliteit en je ziet aan de lokale mensen dat ze ook echt geshockt zijn en dat dit geen alledaags iets is...alleen dit keer waren wij in de buurt...
Met ons gaat het echt goed, afgezien hiervan genieten we volop, we zijn gezond en gelukkig. Over leren gesproken: we vragen ons af of we hier iets van kunnen leren. Naast dat je voorzichtig moet zijn, is onze conclusie vooral, hoe cliche ook, dat je echt van het leven moet genieten!
Dus dinsdag gaan we naar de charmante miniversie van Bora Bora, genaamd Maupiti! Een paradijsje zegt men.
En gisteren hebben we een retourtje naar New Zealand geboekt op 26 oktober. Een retourtje? Ja dat was goedkoper dan een enkeltje, dus we komen gewoon niet opdraven bij de terugvlucht, dat is zelfs het officiële advies! We willen een paar dagen naar Auckland en omgeving en dan door naar Vanuatu (want het is maar 16 graden in NZ). Maar dat laatste is nog niet geboekt, maar dat komt later wel...
Groeten en liefs, K&M